Seven times today :D

Rozdział 1

Część pierwsza

Hej miśki jak obiecałam tak i wam napisałam :) mam nadzieję że się spodoba bo tak naprawdę to wszystko dopiero się rozkręca.

Widzicie niczego się nie spodziewałyśmy

Na dwóch pierwszych przerwach zaraz po plastyce i historii dostaję tylko pięć róż. Nie mam o to do nikogo pretensji, ale nieco wkurza mnie to że Elieen Cho dostała CZTERY od swojego chłopaka. Nawet nie przemkło mi to przez myśl żeby poprosić o to Zayna. Chociaż sam mógł na to wpaść. Ale swoją drogą jak dla mnie to jest nie fair. Potem ludzie myślą że ma się więcej przyjaciół niż faktycznie ich tak dużo nie masz.

Po czwartej przerwie mam „szkołę przetrwania”. Tak mówi na wf, kiedy ma się już dostatecznie dużo lat żeby wymuszać aktywność fizyczną i poniżać swoją wszelką godność. (Paula uważa, że bardziej adekwatna nazwa dla tego przedmiotu to „niewolnictwo w praktyce”). Dziś ćwiczymy ratownictwo więc musimy całować się z manekinem. Okropność. Po piątej przerwie idę na matmę. Kupidynki pojawiają się dość wcześnie zaraz po rozpoczęciu lekcji. Jedna z nich ma na sobie lśniący czerwony trykot i diabelskie rogi, a druga wygląda jak króliczek Pleyboya, albo jak zajączek wielkanocny. Do końca to nie wiem jak to ocenić. Tak na dobrą sprawę to ich kostiumy nie mają nic wspólnego z dniem Kupidyna. Tak właściwie to chodzi im o popis przed chłopakami. Kiedyś i my tak robiłyśmy. Pamiętam jak w pierwszej klasie Agata chodziła z Mikiem Harmonem przez dwa miesiące  po tym jak dała mu Valogram , a on powiedział, że jej tyłek słodko wygląda w leginsach.

Diabeł daje mi trzy róże- jedna od Pauli, druga od Tary Flute i jedną od Zayna. Z wielką ciekawością otwieram małą karteczkę przyczepioną do róży i udaje wielkie wzruszenie chodź napisał tylko „Z okazji Dnia Kupidyna- masz moje serce”.

„Masz moje serce” w prawdzie wołałam Kocham Cię- tego akurat nigdy mi nie powiedział- ale to już bardzo blisko. Jestem pewna że zostawił to sobie na wieczór.

Przynajmniej mój liścik jest lepszy od tego co Agata dostała w tamtym roku od Matta Wilde’a „Na górze róże na dole fiołki jak pójdziemy do łóżka będziesz moim aniołkiem”. Oczywiście to był żart chyba bo „fiołki” i „aniołek” się nie rymują.

To chyba wszystkie róże jakie dziś dostanę, ale nagle podchodzi do mnie aniołek i daje mi jeszcze jedną. Każda róża ma inny kolor, ale ta jest niezwykła. Ma kremowo-różowe, falbaniaste płatki, jak czubek lodowego rożka.

-Piękna- wzdycha.

Kiedy kupidynki wychodzą ja gładzę palcem płatki róży- są tak miękkie jak mgła lub oddech- i nagle robi mi się głupio. Otwieram liścik, oczekując czegoś od Agaty lub Alex(zawsze pisze „Kocham cię na zabój”). Ale zamiast tego widnieje rysunek przedstawiający grubiutkiego amorka, który przez przypadek zestrzelił ptaszka z drzewa. Pod rysunkiem widnieje napis „Nie pij kiedy kochasz”. To oczywiście od Harrego Stylesa który przygotowuje rysunki do naszej szkolnej gazetki. Podnoszę wzroki i patrzę w jego stronę. Zawsze siada na końcu sali w lewym rogu. To jedno z jego dziwactw ale nie jedyne. No jasne patrzy na mnie. uśmiecha się, macha mi i robi coś w stylu strzelania z łuku. Robię grymas na twarzy i celowo składam jego liścik i wrzucam na samo dno torby. Jednak jego specjalnie to nie rusza. Czuję jak jego uśmiech wbija mi się w plecy. 

Pan Daimler chodzi wzdłuż ławek i zbiera zadania domowe. Zatrzymuje się obok mnie. muszę przyznać: to właśnie z jego powodu szaleńczo zależy mi aby otrzymywać róże właśnie w czasie matematyki. Pan Daimler ma tylko dwadzieścia pięć lat i jest zabójczo śliczny. To asystent trenera drużyny piłkarskiej i kiedy tak stoją razem pan Shawen wygląda bardzo komicznie. Pan Daimler to ponad metr osiemdziesiąt, piękna, zabujczej opalenizny i ubiera się tak jak my w jeansy, bluzy z polarem i adidasy New Balance. On też chodził do naszej szkoły. Kiedyś w szkolnych kronikach znaleźliśmy jego fotografię. Był królem balu maturalnego, a na jednym ze zdjęć ma na sobie smoking i obejmuje swoją dziewczynę. A spod koszuli wystawał mu naszyjnik z konopnego sznurka. I nadal go nosi.

Jak zwykle kiedy się uśmiecha mój żołądek się trochę ściska.

-Już dziewięć róż??- teatralnie unosi brwi i patrzy na zegarek- a to dopiero piętnaście po jedenastej. Dobra robota

-Cóż- mówię najbardziej zalotnym głosem na jaki mnie stać- ludzie mnie kochają.

Pozwalam mu odejść kawałek dalej i mówię głośno:

-Jeszcze nie dostałam róży od pana, panie Daimler.

Nie odwraca się ale widzę jak czerwienią się jego koniuszki uszu. W klasie słychać szmery i chichoty. Alex twierdzi że on pozwie mnie kiedyś do sądu za molestowanie. Ale jakoś nie sądzę w to.

Do końca lekcji prawie w ogóle na mnie nie patrzy, chyba że podnoszę rękę.

Po lekcji podchodzi do mnie Harry.

-No i??- pyta- Co myślisz??

-O czym??- odpowiadam pytaniem żeby go zignorować. Wiem że chodzi mu o róże i rysunek. On się uśmiecha i zmnienia temat.

-Moi rodzice wyjeżdżają na weekend.

-Super.

Nie przestaje się uśmiechać.

-Dziś wieczorem robię imprezę. Przyjdziesz??

Patrzę na niego. Nigdy go nie rozumiałam. A może raczej: już od lat go nie rozumiem. Jako małe dzieci byliśmy sobie bliscy- z technicznego punktu widzenia można by pewnie nazwać nas najlepszymi przyjaciółmi, a potem był pierwszym facetem z którym się całowałam- ale od kiedy skończyliśmy podstawówkę zaczął coraz bardziej dziwaczeć. Chodzi do szkoły w marynarce, chodź część jego ubrań ma poprute szwy i przetarte łokcie. Codziennie wkłada te same zdarte trampki w biało- czarną kratę i ma te słodkie loki które spadają mu na oczy. Więc co kilka sekund poprawia je.

Co najgorsze Harry nie jest taki brzydki wręcz przeciwnie jest naprawdę przystojny i słodki. Ma przyjemną twarz i te dołeczki kiedy się uśmiecha. Ale jest tak pokręcony że nie ma u mnie szans.

-jeszcze nie mam planów-odpowiadam- ale jeśli tam wszyscy idą...- zawieszam głos dając mu do zrozumienia że przyjdę.

-Będzie super- mówi i nadal się uśmiecha.

W Harrym wkurza mnie to, że zachowuje się tak, jakby świat był jednym wielkim prezentem w lśniącym papierze, który co rano trzeba odpakować.

-Zobaczymy- mówię.

Widzę jak po drugiej stronie Zayn zagląda do stołówki i przyspieszam kroku w nadziei, że Harry zauważy i się wycofa. Ale Harry buja się we mnie od lat. Najprawdopodobniej od naszego pierwszego pocałunku.

Sylwia :*